Om een depressie goed en snel te kunnen behandelen kan het zinvol zijn om verschillende stadia van ernst te onderscheiden. Het opdelen van een stoornis in verschillende fasen of stadia van ernst noemen we stagering. In de lichamelijke geneeskunde (bijvoorbeeld bij darmkanker) heeft stageren geholpen om specifieke behandelingen te vinden voor elk stadium van de ziekte. Bovendien heeft het geholpen om ziektes op te sporen en te behandelen in een vroeg stadium. Hiermee stopt de progressie van de ziekte, wat zorgt voor een betere prognose.
Judith Verduijn – promovendus bij GGZ inGeest – onderzocht of het stageringsmodel dat is ontworpen voor de depressieve stoornis een effectief en valide diagnostisch instrument is. Ze maakte hiervoor gebruik van data van de NESDA studie. Met dit onderzoek promoveert ze op 6 juni aan VUmc.
Verduijns belangrijkste bevinding is dat het bestaande stageringsmodel voor de depressieve stoornis slechts deels effectief en valide is. De stadia die mensen identificeren met een risico om depressies te ontwikkelen, zijn valide omdat elk opeenvolgend stadium een ernstiger klinisch beeld, een ernstiger prognose en meer lichamelijke ontregeling toonden dan het vorige stadium. Maar Verduijn kon dit niet aantonen voor de stadia die patiënten reflecteren met een al volledig ontwikkelde depressieve stoornis (zoals een eerste, terugkerende of chronische depressie). Deze stadia waren niet goed te onderscheiden op basis van klinisch beeld en prognose.